Poetin    Maria    Schiffner

Zeitkritisches


 

 

 

 


 

Im de Wette


De beste Mahdr weit und brejt, dos wor dr Gummigust. Wenn ennr seine Wiese salbr obhoun konnde, do sogr, dossr Gustn os Vurmahdr kriggte. Dos brochts halt ou mit siech, doss dr Gust siech dodruf enn tichtichn Pfockn eibildte, amende su, os wenn ennr heutzutage ejne Goldmedalliche gewunn hood. Unds Maul nohmr ou geheerich vuul, wenn de Rede offs Wiesehoun kohm.

Su sossn se ou amol oh enn Sunntsche, wu onn andorn Morgn de Miehlwiese gehoun wardn sollde, beisomm ann Wortshause und strausiertn, eb se die oh enn Morgn rundrbrengn wiern ihre dreie. Gust mejnte, dos täte giehn, de andorn zwej Mahdr, dr Pepsch und dr Franz, sohtn, dos wär ne meglich und ollrhand andre Gäste totn ou ihrn Semf drzu. Ej Wurst, gobs andre, zorletzt sohte Gust; "Wos wettmr, die ejne Hälfte Wiese rundrbrengn, su scheissn wartr euch doch ne ihre Zeje grengn mr unse Hälfte schonn rundr, abr du worscht mit dannr Hälfte ne zugleiche fartich", sohte dr Pepsch.

"Wos wettmr?" frohte Gust, "ej Fassl Bier?"

Dr andrn Mohnsbildr worn ibr daan Tischkursch langsom rohgerockt und mischtn siech immr mejor nei. "Seitock ne fejge, s wär doch gelacht, wennr ihre Zweje ne su vill brejtn tätt, wie dr Gust allejne."

Dos konndn die ne of siech sitzn lossn und de Wette wurde obgeschlossn: Dare ne fartich word, muss doss Fassl Bie zohln.

Glei druf machte sich dr Gust hejm und den sndrn bliebn noch sitzn, dos Ding mosste jo ordnlich beredt wardn. "Dr Gust is ej Viech" sohte dr Pepsch, "s stieht drohie, eb morn ibrteeborn kinn, wennrsch richtich druf ohleht."

"Schamtr euch denn nee? froht ennr und ej andr pfischlte Franzn ei de Uhrn: "Tuttn ock Foxlabr ann Kaffee, do breddr andr Arbt." Dr. Franz flaschlte vorr sich hie und frohte drno: "Gutt und schiene, abr wuhar namm jetz ei dr mitstn Nacht?" "Dr Rasieror hoodr do."

Franz toote zohln und ging hejm, ar wellde siech orndlich ausschlofn. Undrwaags klopptr bann Rasieror und dar g(k)uckte zunn Fanstrtierdl raus und frohte: "Wos is denn lus ei dr mittlstn Nacht?" "Hoste kejne Foxlabr?" "Zu wosn denne?" "De Schiegrmuttr hood drnoch gefroht" schwindelte Franz.

"Forr deine Schwiegrmuttr brauchste jo ock a klej bissl, sunst kimmd se n ganzn Tag nimmej vu dr Hitte rundr." "Gibmr ock s Dreifache, wenn wiedr amol wos sein sellde." "Abr jo ne olls off ejmol einamm" sohte dr Rasieror. "Nej, nej, do brauchste kejne Angst zu honn."

Im dreie on Morgn flugn a poor Stejnl orscht oh Frnzes und dnn oh Pepsches Kommrfanstr: "Ufstiehn, s word Zeit!" pläkte dr Gust und glej druf marschiern se ihre dreie s Dorf nundr, de Sahnzn offn Puckl, de Kaffeefloschn ann Schorzelootze: "Sackormens frisch dann Morgn" mejnte Gust, "naa morr warn uns schonn worm houn!" Off dr Wiese ging Gust zorrorscht mit Pepschn die Schriete ob; wu de Mittlt wor, stacktn se enn Pflook ann Bodn. Dr Franz machte siech drweile onn Ohziehzeuge zu schoffn, dosse offn Rand gelet hottn mitzommst n Kaffeepulln.

Gust spuckte siech ei de Hände und glei gings lus. Dos hättr sahn solln! Nouch ennr Weile hullte siech dr Franz seine Kaffeeflosche, dieor eis Rickl eigewickelt hotte. Kennste ou machn, eb dr Kaffee katd word, dochte Gust und walt enn gudn Zug hotte, tronk ar seine Pulle baale leer. Do gings noch amol su gutt, abr nooch ennr Weile schmiesr de Sahnze wag und kruch ei de Weidn oh dr Polznd; drno gings noch geschwindr, abr s tauorte ne lange, do sohtr vorr siech hie: "Vorrflucht nochamol!" und vrschwond wiedr ei de Weidn. Off dr andrn Seite kommse schonn nehndr. Jetz hissss siechs drohonn. Abr do mosstr schonn wiedr ei de Weidn und jetz soogr ou, doss die Bejdn sich de Hocke vulllachn woodn: "Ock woosde immre ei daan Weidn suchst?" Do gingn ej Sejfnsiedr uf. Wieor dosmol ausn Weidn rauskoom, do wärn die andorn Zweije baale zorr Sandsaule drstorrt. Wu hotte denn dr Gust seine Hosn? Ar koom jo ann Hembe raus und dornei hottr undn enn Knotn gebundn, os wennr wos ne vorliern wellde. Do schmiessn die zwej Kumpane de Sahnzn wag und holdn siech n Bauch vorr Lachn, abr gornee lange. Dr Gust spuckte siech ei de Hände und suwos vu houn, wos jetz koom, hood noch kej Mensch drlabt. Itz kruchr ou nimmej ei de Weidn, s mochtn ganz ejgol sein, wos of ssannr Hindrseite possierte. "Sackrmand" fluchtn do die Zweje und spucktn siech ou ei de Hände. Immr schmolt wure Gustns Sticke Wiese und de andrn hottn got kejne Zei mej, ibr dos kojosse Gestecke, dosr machte, zu lachn.

Kurtsch und gutt, s Ende vunn Liede wor, doss Gust im drei Schwodn ehn dr bann Pflocke wor. os die Zweje. Ar schmiess de Sahnze hie und vrschond wiedr ann Weidn. Wieor wiedr eizhu komm oou grode s Miehlresl min Friehsticke. Se sotztn siech onn Rand und eb se ohgefangn honn zu assn, sohte dr Gust: "Na ihr Schweinkarln, ihr ormselichn Krautr, wos hood euch jetzt die ganze Pomperei geholfn? Offn Simd is dos Fassl Bier fällich! und hejmzu warchmrsch noch ibrlehn, wahnsann Weibe vu euch zwejne iech mei Hembe zunn Woschn hietrohn war. Die word euch drno schonn de Levittn lasn, iech brauche mr do gorne orscht s Maul zorschlohn."


                                                                                                          ZURÜCK  ZU  MUNDARTLICHES
web by dobay
  Nutzung Kontakt